Viggo (14 april 2005 – 22 september 2013)
Op 14 april 2005, een dag nadat we Dzilla hadden moeten afgeven, werd Viggo geboren bij Iwonna Salak, Neverine’s Newfoundlands, in Paderno Dugnano (Milaan, Italië). Zijn kennelnaam is Neverein’s Cougar Steps. Viggo ging oorspronkelijk deel uitmaken van de roedel van Cape Lewisporte Newfoundlanders & Clumber Spaniels, maar hij kwam bij ons in co-own met deze kennel.
Toen we hem gingen ophalen bij Daniëlle en Jan, was onze zwart-witte beer aan het slapen. Wat hadden mijn broer en ik het moeilijk om hem niet meteen wakker te maken! Hij had er al een lange reis vanuit Italië op zitten, dus lieten we hem toch maar even doen. Hij groeide uit tot een geweldige, stabiele Newfoundlander. Hij genoot van zwempartijtjes en lange wandelingen.
Op show won hij geregeld, ook al was hij in theorie te zwart. Volgens de rasstandaard moeten zwart-wit gekleurde Newfy’s een onderbreking in het zwart in de nek hebben en dat had hij niet. Niet erg, wij vonden hem toch de knapste man van het pak! Eén keer werd Viggo jeugdkampioen in Aalst waarvoor een foto voor de Woef moest worden gemaakt op het podium... Aiai, hoogtevrees! Dat was een heel onfortuinlijke foto! Dat moet zowat het enige geweest zijn waar Viggo echt last van had, die hoogtevrees. Liep je over een pier aan zee en kon hij erdoor kijken, dan gingen alle 60 kilogram in staking en zette hij geen poot meer vooruit. Als het dat maar is, he!
Viggo was een supergezonde reu uit een ontzettend knappe lijn, waardoor hij drie keer vader werd van een nestje puppy’s. Wat waren die puppybezoekjes toch leuk!
Toen Viggo een jaar werd zijn we verhuisd naar ons nieuwe huis, daar had hij een veel grotere tuin ter beschikking en kon hij naar hartelust rennen en plezier maken. We woonden er nog niet lang toen ik aan mijn voet werd geopereerd. Hij ging nooit de trap op (hoogtevrees, weet je wel...) en toch kwam hij toen opeens mijn bedknuffel naar beneden brengen toen ik wat zielig op de zetel lag... Hij week de eerste twee weken geen moment van mijn zijde tot ik weer wat mobieler was met een loopgips. Hij was onze verpleger bij uitstek. Was iemand ziek of down, dan zat Viggo voor je klaar. Zelfs niet enkel voor ons...
Ik herinner me dat we Viggo en Mona mee namen naar de cyclocross in Oostmalle. De wedstrijd was ondertussen gedaan en er kwam een meneer vragen of hij ze mocht aaien. Viggo had geen oog voor de man die het vroeg, wel voor zijn zoon, die wat verderop in een rolstoel zat, zwaar gehandicapt. Viggo trok aan zijn leiband en ging voor de rolstoel van de jongen staan, zijn kop onder de jongen zijn hand. De jongen aaide even kort met een brede glimlach op zijn gezicht. En dan ging Viggo weer verder. Even kort dag zeggen tegen iemand die het kon gebruiken, dat kon hij als de beste.
In juni van 2013 vertrok ik naar Kos als reisleidster voor Thomas Cook. Ik zou in november terugkeren. Helaas sloeg op 22 september het noodlot toe en stierf onze grote vriend aan een maagkanteling. We hadden thuis twee loopse teven en hij had al twee dagen niet of amper gegeten, dat gebeurde wel vaker wanneer een teefje loops was. Als Newfoundlander op 8 jaar, blijken de spieren in de buik al wat verslapt, niet meer zo stevig. Toen zijn maag dus eigenlijk te leeg was, maar overwerkte door spanning, begon hij te braken en zijn de te zwakke spieren niet meer in staat geweest de klap op de vangen, waardoor dus de maagkanteling plaatsvond. Hij is niet meer op tijd bij de dierenarts geraakt en overleden in onze auto. Dat telefoontje ’s ochtends vergeet ik nooit meer... Die aankomst thuis in november, vergeet ik nooit meer... Die blik in zijn mooie donkere ogen in zijn prachtige kop op dat majestueuze zwart-witte lijf, dat vergeet ik nooit meer...
