Mona (30 december 2006 – 18 januari 2017)
Onze Mona werd geboren op 30 december, de verjaardag van mijn bomma aan papas kant. Mona werd geboren in Ohio, VS. Haar kennelnaam is Top Shelf’s Make Mine a Double. Ze kwam bij ons op de dag van Viggo’s tweede verjaardag. Toen ze uit het vliegtuig kwam in Amsterdam was ik op slag verliefd op dat zwarte beertje met de witte borstvlek. Op weg naar huis was ze superbraaf, al stonk ze wel een beetje naar pipi... Niet abnormaal als je als pup zo lang op het vliegtuig moet.
Thuis aangekomen, gingen we eerst met Viggo een stukje stappen om hem op neutraal terrein met Mona te laten kennismaken. Snuffel, snuffel en vriendschap was geboren. Ze hebben nooit een keer naar elkaar gegromd of te bruusk gespeeld. Viggo beschermde Mona wel als we met hen gingen wandelen. Als een andere hond recht op hen af kwam, ging hij gewoon als een standbeeld voor haar staan. Zijn imposante verschijning deed de rest. Geen blaf of grom naar de andere hond, maar zich wel erg groot maken. Waar Viggo was, was Mona. Die twee waren onafscheidelijk.
Mona werd op show Belgisch Kampioen. Ze was een knappe verschijning, dat stond op ieder keurverslag, maar ook dat ze ‘wat grote oren’ had. Als je haar oren voor haar ogen deed, overlapten ze elkaar...
Op 16 april 2010 werd Mona moeder van een nestje van negen puppies. Eentje overleed helaas dezelfde avond al, ze was veel te klein. Ze had een roze bandje aan, dus doopten we haar Rozemieke. De andere puppy’s deden het goed, ook al was Mona niet de meest zorgzame moeder... Ze had geen melk en trok zich eigenlijk niet veel van haar pups aan. Wij konden aan de bak... Viggo was een lieve stiefvader voor haar pups. Shaggy, de kat, was de verpleger/entertainer eens de pups wat ouder waren.
Mona was een heel erg relaxte hond. Een lieverd. Toen ik van mijn Erasmusuitwisseling terug thuis kwam in 2012, dacht ik dat Viggo het gekst zou doen, maar het was Mona! Nooit eerder had ze opgesprongen tegen iemand en nu stapte ze heel zachtjes en supertraag van aan mijn middel tot op mijn schouders. Hoewel ze een hond van om en bij de 60kg was, voelde ik haar gewicht amper. Toen ze op mijn schouders stond, likte ze mijn gezicht met kleine, zachte likjes (geen grote slabber) en legde ze haar kop in mijn nek. Voor mij was het toen duidelijk: een hond kan je wel degelijk duidelijk maken dat ze je hebben gemist!
Toen Viggo stierf in september 2013, verloor ze haar beste vriend en steun en toeverlaat. Grace, Mona’s dochter, bleef haar goofy zelve en maakte het verlies draaglijker voor haar moeder.
Mona moest Grace afgeven in mei 2016. Waar we dachten dat ze daar heel erg van zou afzien, leek ze eigenlijk eerder opgelucht. Mona was voor het eerst de enige hond in huis. Meer over Grace haar verhaal, vind je op haar webplekje.
In augustus 2016 werd Mona ziek. Ze plaste normaal altijd op gras, maar toen ze een keertje nog half op de oprit stond, zag ik dat haar pipi vuurrood zag. Na uitgebreide onderzoeken bij onze dierenarts, Dr. Suyckens, en bij Dierenkliniek Randstad in Borsbeek, bleek dat ze een tumor in de blaas had.
Mona werd bijna 10 jaar en de dierenartsen waren terughoudend om haar te opereren. Een operatie zou bijna zeker tot incontinentie leiden. Nu kon ze nog een tijdje haar plas ophouden, ze moest gewoon wat vaker uitgelaten worden. Mona kreeg antibiotica en pijnstillers. Ze was er een toch tijdje goed mee.
Van augustus telden we iedere week als een extra week, met het idee dat, als we zagen dat ze het niet meer volhield, we haar uit haar lijden konden verlossen. Daar waren wij en zij op dat moment nog niet klaar voor.
Iedere 3 weken werd een echografie genomen van de blaas zodat alles goed in ’t oog kon worden gehouden en er kon worden ingegrepen wanneer het niet anders meer kon. De grootte van de tumor bleef redelijk stabiel. We hoopten dat ze haar tiende verjaardag zou halen en dat deed ze. We vierden met hamburgers: échte met broodje en al. We wisten dat ze niet lang meer bij ons zou zijn, dus deden we aan palliatieve verwennerij!
Wandelingen deden we sinds oktober niet meer, dat ging niet meer. Korte poosjes buiten in de tuin gingen wel. In januari ging ze langzaamaan achteruit. Ze kon haar plas niet meer goed ophouden. We scheerden haar achterhand kort, zodat we haar niet telkens helemaal hoefden te wassen. Dat lange, natte haar was immers veel te koud in putje winter.
De tweede week van januari kwam ze nog amper recht, enkel wanneer je haar vroeg of ze buiten wilde en of ze eten wilde, dan kwam ze moeizaam recht. Op 18 januari 2017 bleef ze liggen met haar kop op de grond. Toen wisten we: ze had het gehad met dit leven, haar tijd was aangebroken. We belden Dr. Suyckens die haar thuis kwam euthanaseren. Zo hebben de katten afscheid van haar kunnen nemen wanneer ze net gestorven was. Voor hun rouwproces was dat erg belangrijk.
We herinneren onze Mona als een lieve, zachte teddybeer met een ongelooflijke liefde voor alle andere beesten en haar familie.
