Lola (18 september 2014)
Ik was op het moment dat mijn mama en broer Lola vonden in het bos aan het werk op Sicilië als reisleidster voor Thomas Cook. Ik kreeg een sms’je: “We hebben een nieuwe kat. Zwart-wit. We houden ze. Kan niet anders. Veel te schattig.” ’s Avonds op Skype bleken ze niet gelogen te hebben.
De introductie bij de honden en Shaggy was prima verlopen. Lola was onderkoeld en uitgedroogd toen ze werd gevonden. Dr. Suyckens had gezegd dat het geen nacht langer had moeten duren. Ze zou zo’n 4 weken oud zijn geweest. Helaas hadden mijn broer en mam nog een ander katje zien lopen, maar konden ze dat niet terugvinden. ’s Avonds zijn ze zelfs nog met de zaklamp gaan zoeken omdat ze hoopten de reflectie van de ogen te zien, maar tevergeefs. Er was toch zeker één katje gered.
Lola groeide uit tot een stevige dame met een wondermooie snor en een prachtige vacht. Ze is een ware vreetmachine: alles wat eetbaar is en dat je laat liggen, speelt ze naar binnen, eender wat! Gezond is dat ook niet altijd! We proberen er zoveel mogelijk op te letten niets te laten liggen. Ze scheurt zelfs broodzakken aan flarden om brood te kunnen eten... Welke kat doet dat nu?
Shaggy is haar grote voorbeeld, zeker toen ze jonger was, deed ze hem constant na.
Toen Boden bij ons kwam, heeft ze een week op de koelkast gekampeerd... Telkens wanneer Boden sliep, kwam ze naar beneden om hem te besnuffelen. Bewoog hij dan met z’n oor of oog een beetje, dan stoof ze weer de koelkast op. Na een week vond ze het wel welletjes en sindsdien begroet ze hem ’s ochtends eerst, loopt ze onder zijn buik door, geeft ze kopjes,... Die twee zijn wel echt vrienden geworden. Dat hadden we de eerste week nooit kunnen denken.
Lola is een kerngezonde kattin met een groot komiekgehalte. Er gaat geen dag voorbij of je kan met haar fratsen lachen.
