Boden (13 maart 2017)
We adopteerden Boden in 2017. Hij is afkomstig van Spanje waar hij samen met zijn zusje in een vuilzak werd gedropt. Hij is een lieve, maar best pittige kruising. Ik heb zijn DNA laten testen bij Embark Vet en daaruit kwam volgende mix: 48% Duitse Herder, 23% Siberische Husky, 17% Labrador en 12% Jack Russell. Hij werd tevens gecontroleerd op erfelijke ziekten en dat was allemaal supergoed. Ik vind echter nog steeds wel dat hij qua vorm en uitzicht meer een kruising windhond lijkt, dus of die DNA test volledig klopt, dat weet ik niet...
Ik ging met Boden naar de lokale hondenschool, met slipkettingen en alles erop en eraan. Nu heb ik daar veel spijt van, maar ik wist niet beter. Hij leerde ontzettend snel en we vlogen door de klassen. Zijn enige probleem, en dat van mij, was dat hij weinig geduld had om rustig te zitten kijken naar de 8 andere honden. Hij durfde al eens de buurhond uit te dagen om te gaan spelen. Dat mocht natuurlijk niet.
Mijn hond werd me af en toe afgepakt zodat de instructeurs konden voordoen hoe ik hem beter onder controle moest houden (lees: eens goed aan de leiband trekken). Zijn gedrag verbeterde niet, integendeel.
Op een gegeven moment was de weide buiten te drassig om op te trainen en werd er beslist in de kantine te oefenen. We waren met drie honden uit verschillende klassen, de mijne uit de laagste. Boden moest apporteren, iets waar we buiten goed mee gevorderd waren, maar nog geen hoogstaand stadium. Ik gooide zijn apportje, hij ging snuffelen, maar liet het apportje liggen en stapte rustig naar de hond die achteraan de kantine in een open bench lag. Hij deed echt niet meer dan rustig stappen, niet uitdagen, helemaal niks. De instructeur liep op hem af en gaf hem een ongelooflijke klap op z’n achterste. ‘Kom uwen hond eens halen’. Ik stond aan de grond genageld.
Was dit echt net gebeurd? Boden was danig geschrokken. De volgende keren dat we die instructeur in de les hadden, blafte Boden en wilde hij niet dat die man dichterbij kwam. Logisch. Op de duur ging de ronde dat mijn hond een agressief beest was waar best niemand te dicht bij kwam. Ik hoorde de instructeur na de les tegen andere medestudenten zeggen dat hij mijn hond absoluut niet te vertrouwen vond. De volgende les ging ik, tegen beter weten in, toch nog eens. De oefening was voedsel weigeren. De instructeur komt bij ons ‘Ik zal maar wat verder af blijven staan, he’. Waarop ik zei ‘Weet je eigenlijk nog wel wat er is gebeurd waarom Boden zo lelijk naar jou doet?’. Hij: ‘Ja, hij heeft in mijn hand proberen te bijten bij een andere oefening voedsel weigeren.’ En ik zei dan ‘Nee, helemaal niet. Je hebt hem een klap op z’n kont verkocht toen hij zogenaamd te dicht bij jou hond kwam in de les in de kantine.’ ‘Ah, dat kan ook.’ Waarop ik zei ‘Dat vind ik helemaal wel het toppunt dat je mijn hond zwart maakt, maar niet meer weet wat er is gebeurd en die klap blijkbaar normaal vond.’ Ik heb de les nog uit gezeten, maar ben dan nooit meer teruggekeerd.
Boden is mijn inspiratie geweest om verder te gaan kijken dan het eind van de leiband. Ik heb hem tekortgedaan door te blijven volharden en naar die hondenschool te blijven gaan. Hij leerde thuis ontzettend goed en snel, maar op de hondenschool helemaal niet meer. Hij was al op z’n hoede bij mannen en kinderen en dat werd na die klap alleen maar erger. Alles op en rond de hondenschool werd een negatieve associatie, andere honden en de auto (tijdelijk) ook.
Nu is het voor mij duidelijk dat hij zich niet meer veilig voelde en dat ik hem niet genoeg beschermd heb. Hij had meer begeleiding nodig van mij dan ik hem op dat moment kon geven. Er waren immers keren geweest dat ik huilend van wandelingen terugkwam omdat er weer iets was gebeurd. De kleinste dingen konden me helemaal uit m’n lood slaan: hij had naar een fietser, ree, reiger, hond,... geblaft en ik zag het niet meer zitten.
Ik geef niet snel op en begon, na eerst wat online cursussen, aan een hondenopleiding bij Kyno-Coach (daarover meer op mijn eigen pagina). Ik leerde hoe het oké is om even niet helemaal oké te zijn. Ik stresste niet meer om wat fout ging, maar op wat goed ging, want hij is tenslotte echt wel een superslimme hond dat je ontzettend veel kan leren.
Ik ging met Boden in begeleiding bij Elisa Torlentino van Hondencollege om aan z’n angst voor kinderen te werken. Beetje bij beetje leerden Boden en ik beter met elkaar te communiceren. Hij geeft me nu aan wanneer iets te veel is voor hem, te eng of een te grote stap. Met kleinere stapjes komen we er ook. Ik begrijp hem veel beter en hij mij. We spreken niet dezelfde taal, maar we komen er wel. Hij zal voor altijd een beetje een work in progress zijn, maar hondentraining is nu eenmaal 24/7. En laat dat nu net zijn wat ik het liefste doe!
Boden geniet van wandelingen waarbij hij mag snuffelen en soms dingen opgraven. Ik vraag hem altijd eerst even iets te doen voor mij en dan mag hij iets voor zichzelf doen. Topbeloning!
Hij houdt ook enorm van denkwerkjes. Als je hem zou laten doen, dan doet hij dat een uur lang. Na twintig minuten is hij het nog lang niet beu, maar langer hersenwerken hoeft niet, dan is hij moe genoeg. Het is de ideale moe-maker voor regenachtige dagen waarop Boden in het deurgat naar mij kijkt ‘Daar gaan we toch zeker niet door wandelen??’. Als ik hem vraag ‘Zullen we spelletjes spelen?’ Dan gaat hij zitten met een glinstering in z’n ogen zoals je een steak voor z’n neus zou bungelen.
Parcoursjes doen in de tuin vindt hij eveneens de max! ’s Zomers in het zonnetje liggen geniet ook een grote voorkeur. Dan krijg je ‘m zelfs bij 35° nog niet naar binnen!
Onze Boden is onze superhond met een hoek af, zoals er bij ons allemaal een hoek af is. Hij heeft in z’n jonge leven al wat meegemaakt en sommige dingen zijn onuitwisbaar. Hij heeft een rugzakje vol bagage waar we het fijne niet van weten. Door met hem te werken op zelfvertrouwen en optimisme zetten we al een heel grote stap vooruit. Hij is wie hij is en hij mag dat ook gewoon zijn bij ons. Hij hoeft geen robotachtig gehoorzame hond te zijn. Lekker ondeugend mag soms ook. Iedereen heeft z’n goede en z’n kwade dagen en als Boden zo’n moeilijkere dag heeft, dan is dat ook maar zo. Dan weten we dat hij de komende dagen wat rustigere dingen moet doen om z’n emmertje weer leeg te maken.
