Pasha (22 november 1991 – 4 juni 2004)

1991 was een spannend jaar voor mij: in april werd ik grote zus van mijn broertje, Aaron. In augustus verhuisden we van mijn grootmoeders huis in Kapellen naar ons eigen huis in Hoevenen. Wat later op het jaar kochten we voor mijn grootmoeder een Bouvierpup om haar gezelschap te houden. Mocht ze haar echt niet willen, zouden wij haar dan houden. Mijn grootmoeder was meteen verknocht aan Sultan. En ik ook... 

Iedere ochtend vroeg ik of we ‘naar het woefke gingen kijken’ of ‘met het woefke mochten spelen’ of ‘langs de Boms konden gaan’... Allemaal om met Sultan te kunnen spelen. Mijn ouders werden er een beetje horendol van en belden naar de fokker van Sultan om te vragen of ze nog een pupje uit dezelfde nest hadden of in de toekomst eventueel een nieuw nestje verwachtten. Toeval wilde dat er nog een teefje beschikbaar was. We zouden haar het volgende weekend mogen ophalen. Ook al was ik nog heel klein, ik wist heel goed wat wanneer ging gebeuren!

Toen we die zaterdag opstonden in potdichte mist, was er dus geen denken aan dat we niet ons hondje zouden ophalen... In de potdichte mist naar Rilland-Bad. Pasha sprong meteen op de achterbank... recht op mijn half jaar oude broertje... Aiaiaiaiai, wat hadden we nu gedaan? Niks mis, zo bleek. Pasha was een crème van een hond. Ik denk niet dat we haar ooit iets twee keer hebben moeten zeggen. 

We woonden in een doodlopend straatje en als alle kinderen van de straat buitenspeelden, lag zij aan het begin van de straat. Kwam er een auto? Dan stond ze recht, maar wijken deed ze niet, tenzij ze de auto kende. Ze moest er tenslotte voor zorgen dat ‘haar’ kinderen veilig waren. Het gebeurde dan ook weleens dat na een lange dag buitenspelen, onze overbuurvrouw belde dat de hond nog op onze oprit lag...

  

  

Pasha en haar zusje, Sultan, waren onafscheidelijk. Als mijn broer en ik naar ons Boms gingen, kon Pasha mee om met Sultan te ravotten.

Pasha ging mee wandelen, ravotten, spelen, lopen, gek doen, etc. en ze ging mee naar school op Werelddierendag. Ze was de hit van de dag. Iedereen was telkens helemaal vol van haar als ze nog eens had laten zien wat ze allemaal kon en hoe lief ze wel was. En ik was supertrots!

Ze was altijd kerngezond tot ze opeens op bijna 13-jarige leeftijd een niercrisis kreeg. Ze schokte over haar hele lijf. De dierenarts heeft haar thuis geëuthanaseerd. Mijn broer is toen gaan lopen. Hij wist niet anders dan dat ze er was, hij was compleet in shock. Wij allemaal, eigenlijk. Je denkt dat je hond voor altijd bij je blijft, maar dan blijkt dat ineens niet te kunnen. Het is pijnlijk en het slijt wel, maar voorbij gaat het nooit. Je blijft ze voor altijd missen, ook al is het al lang geleden.

Pasha heeft een geweldig leven gehad. Ze was altijd bij ons. Ze was het type hond waar veel mensen enkel van kunnen dromen, maar voor ons was ze werkelijkheid. Lief, vrolijk, eigenwijs en superslim. Bedankt voor de 12,5 jaar!!