Grace (16 april 2010 – 3 mei 2016)
Onze Grace... Mona is op 16 april 2010 moeder geworden van negen puppies. Eentje overleed helaas dezelfde dag nog. Ze was veel te klein. De andere pups groeiden goed. Bij de eerste inentingen bleek eentje een bult te hebben in de buik. Nader onderzoek bracht een vergrootte nier aan het licht. De puppy zou moeten worden geopereerd.
Ze werd uiteindelijk geopereerd nadat de andere pups op 8 weken naar nieuwe baasjes waren vertrokken. Zo kon ze ten volle revalideren zonder te veel rondrennende broers en zussen. Ze werd geopereerd door Dr. Ruth Fortrie van Dierenkliniek Randstad. Ze moest een dag of vijf blijven om zeker te zijn dat ze goed kon plassen. Het personeel hield ons iedere dag op de hoogte van haar reilen en zeilen. Ze bleek een echte deugniet, maar wel de hartendief van het personeel.
Toen we haar mochten ophalen, was ze een echt stuiterballetje energie. We moesten toch proberen haar zo rustig mogelijk te houden, zodat de hechtingen zeker niet zouden springen. Toen werd ons ook duidelijk gemaakt dat ze perfect kan leven met de ene nier, maar dat we blij mogen zijn dat ze een jaar oud wordt en dat iedere dag eentje extra is.
Misschien hebben we Grace daardoor wel wat verwend...
Toen ze een jaar werd, was duidelijk dat ze patellaluxatie had aan beide knieën. Pijn had ze daar niet van, want voor een Newfoundlander sprong ze ontzettend hoog... Iets wat Newfies normaal niet gauw doen. De dierenartsen zeiden ons dat opereren een optie was, maar dat ze dan voor iedere knie 6 weken benchrust moest krijgen. Dat konden we Grace niet aandoen. De dierenartsen dachten ook niet dat ze er erg van af zag omdat ze rende, briesde, sprong,... als een mallemolen. Ook voor hen leek het dus beter om de operaties niet te doen.
In de wetenschap dat het zou kunnen dat Grace een keer te veel opsprong en dan niet meer recht zou komen, beslisten we niet te opereren. We trainden haar niet meer te veel op te springen zodat ze zich niet of toch zo min mogelijk zou kunnen bezeren.
Grace hield van het leven en veel mensen zouden wat van haar kunnen leren! ‘Eén nier, so what? Kapotte knieën, so what?’ Eén en al positivisme die zwarte pluizebol!
Door haar medische voorgeschiedenis werden haar bloed en urine regelmatig gecontroleerd. In 2016 bleek dat haar nierfunctie gevoelig achteruit was gegaan.
Begin mei 2016 had Grace twee volledige trays chocolate chip muffins gestolen en opgepeuzeld (24 stuks dus!). Ze kwamen maar net uit de oven en waren dus ook nog warm. Dat was de keer te veel dat ze wat had gepikt, zeker met die chocola erin. De dierenarts had haar bloed en urine gecontroleerd en haar nierfunctie was slecht.
Op 3 mei kwam ze ons ’s ochtends niet begroeten, ze kwam niet recht. Haar ogen spraken boekdelen, de pijn was te veel. De nier kon niet meer genoeg zuiveren. We hebben haar naar de dierenarts gebracht om haar te laten inslapen. Ze had altijd zoveel levenslust, dus we wisten dat eens die er niet meer was, het geen zin meer had.
We herinneren onze Grace als een brok energie dat niet te stuiten was. Het beste vriendinnetje van onze kat, Shaggy. Hij had haar immers mee grootgebracht. We missen haar goofy uitdrukking nog elke dag. Veel te jong, op 6 jaar, en toch alle dierenartsen verbaasd dat ze zo oud is geworden. Dat was Grace.
