Sterilisatie complicatie...

Brooklyn heeft twee loopsheden gehad. Eentje in september 2020 en eentje in maart 2021.De tweede kwam veel sneller dan geanticipeerd voor een grote hond. Ik had haar willen laten steriliseren na de eerste loopsheid, dat is doorgaans nog iets beter, maar door de verhuis en de stress die ze daardoor ondervond, heb ik langer gewacht. Op zich is het verschil tussen één of twee loopsheden niet zo groot. Nu werd ze tussen de tweede en derde loopsheid gesteriliseerd om zo weinig mogelijk kans te maken op incontinentie.

Vrijdag werd ze dus gesteriliseerd. Om 10u brachten we haar bij de dierenarts binnen. Ze kreeg haar verdovingsspuitje en een kwartiertje later lag ze te slapen. De dierenarts verwachtte wel dat ze misschien een beetje verdoving zou moeten bijgeven aangezien Brooklyn nogal een nerveuze hond is. Om 12u kreeg ik een sms’je om te zeggen dat alles goed was gegaan en dat ze om 13u naar huis mocht.

Om 13u stonden we terug bij de dierenarts om ons meisje op te halen. Ze zag er een beetje pips uit, maar dat is te verwachten na zo’n operatie, natuurlijk! Ze heeft inderdaad nog een beetje verdoving extra moeten krijgen omdat ze met haar poten begon te bewegen. Toen ze van tafel kon, was ze al terug zo wakker dat ze bij de dierenarts tot bij de voordeur was gewaggeld. Daarna was ze natuurlijk total loss! De dierenarts had ons nog pijnstilling en ontstekingsremmers meegegeven. Tussen 17u-18u zou ze genoeg wakker moeten zijn om normaal te stappen. We namen haar mee naar huis waar ze op haar bedje ging liggen en verder kon uitrusten. Boden kwam even dag zeggen en bleef op een afstandje naar haar kijken. Hij was rustig en lief.

Tegen 16u had Brooklyn nog niet bewogen. Dat vonden we wel een beetje vreemd, maar we wijdten het aan de extra verdoving die ze had moeten krijgen en dachten er verder niks verkeerds van.

Boden ging dan opeens wat dichter bij haar en ging onder haar bedje snuffelen. Hij piepte heel lichtjes. En ik zei ‘Ja, ze is nog een beetje pips, he, da’s normaal hoor’. En toen zag ik de grote plas bloed onder haar bedje. En dan de grote plas bloed onder haar, op haar deken en door het doorweekte medical shirt dat ze aanhad. Foute boel! Alarmbellen gingen af! 

Ik belde naar de dierenarts en kreeg eerst een bericht dat ze bezig was met opereren en dat ik later moest terugbellen. Shit! Ik probeerde 10 minuten later nog eens. In tussentijd probeerde ik kalm te blijven en haar uit het shirtje te krijgen. Ik zag het bloed uit de wonde druppen.

Ik kreeg de dierenarts aan de lijn en legde uit wat er was. Had ze gesprongen? Nee, ze had nog niet bewogen. Had ze aan de hechtingen gekund? Nee, want ze had het shirtje aan en ze had letterlijk niet bewogen. Net een beetje met haar poten om zich wat beter te leggen. Ik nam foto’s van het bloed om aan de dierenarts te tonen. als-je-de-foto-s-wilt-zien-kan-dat-hier

Ik belde 10 minuten later naar de dierenarts dat we naar haar onderweg waren, want dat we niet gerust waren. Dat was goed. We hebben Brooklyn met verhoogd bedje en al in mijn auto gekregen. Gelukkig, want we wisten niet hoe we haar anders moesten verplaatsen en waren bang haar pijn te doen. In de auto begon het bloeden te minderen, maar het was nog niet gedaan.

De dierenarts heeft haar in mijn auto onderzocht. Haar hartslag was heel goed en sterk zowel aan het hart als in de lies en haar bleekheid was normaal na een operatie. Oef! Ze moest niet meteen terug opengemaakt worden. Ze kreeg een spuitje met een bloedstollend middeltje en we moesten bij de apotheek een ijzersupplement halen om haar bloedaanmaak te bevorderen en haar sneller op krachten te doen komen.

Terug thuis hebben we haar terug met het bedje binnengedragen. Het was erg belangrijk dat ze zou drinken die dag, eten was niet zo belangrijk. Terug thuis moet Brooklyn dat advies goed gehoord en verstaan hebben, want ze stond op van het bedje en waggelde naar de drinkpot. Ze dronk in één teug bijna twee potten leeg.

Ze kroop terug op haar bedje en viel terug in slaap. Toen ze even wakker was heb ik haar pijnstiller met wat eten gegeven. Dat wilde ze eigenlijk niet, maar zonder eten een pijnstiller gooien op een lege, heel gevoelige maag dat leek ons ook geen goed idee. Dus we hebben haar toen wel even gedwongen een klein hapje vers vlees te eten en haar pilletje. Ze kreeg met een spuitje ook het ijzersupplement. Dat vond ze niet lekker, maar ze dronk het dapper op. Tegen 20u moest ik terug naar de dierenarts bellen. Het bloeden was minder, maar nog niet gestopt.

’s Avonds ging ze voor haar plas naar buiten en dan begon ze weer veel erger te bloeden. Dat had de dierenarts ons wel gezegd, dat dat zou kunnen omdat er dan druk wordt gezet natuurlijk. We deden haar shirtje terug aan (netjes gewassen en foutief gedroogd in de droogkast – mag eigenlijk niet - maar hé, het moest ’s avonds wel terug aan kunnen, he!) met twee maandverbandjes erin geplakt.

Ik besloot een matras te pakken en beneden te slapen, zodat ik kon zien wat er gebeurde. Ze vond het best wel wat vreemd dat ik daar lag, maar ik denk niet dat het haar gestoord heeft.

 

Zaterdagmorgen was het bloeden zo goed als gestopt. Stappen kon ze nog bijna niet. Veel leven zat er niet echt in en ze had duidelijk veel pijn. Ik probeerde wat eten te geven en jaja, wat een honger! Zoveel honger! Ik belde terug naar de dierenarts – zoals afgesproken – en vertelde haar dat ze nog heel flauw was en pijn had, maar dat ze veel honger had. En dat was natuurlijk een heel goed teken!

Zaterdag vorderde en Brooklyn werd beetje bij beetje een klein beetje beter. ’s Avonds ging ik de katten eten geven en dan wilde ze mee. Toen ik met Boden ging trainen, wilde ze mee. Ze wilde zo graag iets doen! Dus heb ik haar wat brokjes in puzzels laten zoeken vanop haar ziekbed.

’s Zondagsochtends wilde ze absoluut mee buiten gaan trainen, maar dat was veel te snel. Ze deed twee dingetjes en ging liggen bij de achterdeur. Terug naar binnen dan maar en een lekkere Kong eten. Rustig aan, dus.

Tegen ’s middags kwam ze vaker van haar bedje af. Ze wilde spelen met Boden, maar dat mocht nog niet. Ze wilde rennen, maar dat ging nog niet. Terug naar binnen op haar bedje. ’s Avonds was dag en nacht verschil met ’s ochtends: ze stond stevig op haar poten, kon terug een aanzienlijk stukje stappen en kwam met heldere oogjes naar je toe. Ze was eindelijk terug!

Een routineoperatie kan soms ook nog complicaties hebben. Brooklyn had natuurlijk al een heel zware buikoperatie gehad als pup, dus misschien heeft dat iets te maken gehad met de bloeding. De dierenarts vertelde dat ze tijdens de operatie heel weinig gebloed had, maar dat het soms voorkomt dat ze dan in de buik bloeden en omdat ze op de rug liggen dat dat dan een soort van bloedbubbel veroorzaakt die pas leegloopt als de hond effectief terug op de buik ligt. Wat het ook geweest is, ze is er nu toch terug bovenop. De eerste cruciale 48u zijn achter de rug en nu is het volledige herstel goed ingezet.

Wij zijn bang geweest en ik denk dat ze dat zelf ook was. De angst stond in haar oogjes en de machteloosheid die je bij haar zag, zie ik anders echt nooit. Ze is zo vastberaden en sterk, dat weinig haar maar tegenhoudt. Ze is een angstige hond, maar kan daar vaak toch goed mee om. Haar vastberadenheid om dit goed te halen, heeft haar vast geholpen. Haar sterke wil om te leven ook. Die had ze al toen ze op sterven na dood werd gevonden. Ze is nu nog eens getest geweest, maar ze heeft het met glans gehaald. Haar herstel verloopt nu goed en zal verder wel goed blijven verlopen. We helpen haar goed waar nodig en zorgen voor veel TLC (tender love and care!).