Dagboek van Brooklyn - 6 juni 2020

De komende 3 weken probeer ik zoveel mogelijk dagboekfragmenten van Boden en Brooklyn te schrijven om je een idee te geven wat het is voor een hond om in een nieuw gezin te worden opgenomen en wat het is voor de hond van het gezin om er plots een soortgenoot bij te hebben. In beide gevallen zijn er angsten en onzekerheden, maar zeker ook positieve dingen. Hoewel we natuurlijk nooit zeker weten wat een hond voelt of denkt, probeer ik uit de taal van de hond zoveel mogelijk te halen om een realistisch beeld te schetsen. Ik hoop dat je hier wat aan hebt en wens je heel veel leesplezier. 







DAGBOEK VAN BROOKLYN

6 juni 2020

Goeiemorgen!
Het regent deze morgen. We gaan buiten, maar zodra ik de plensdruppels op mijn grote oren voel, stop ik op de rand van de dorpel en wil ik terug naar binnen. Wat een rotweer! Ik ga wel plassen, maar niet met volle goesting. Ik probeer langs de kanten te lopen zodat ik niet op het natte gras moet. Boden lacht een beetje met mij...
Boden gaat met Xana trainen buiten. Daarna ben ik aan de beurt. Terwijl ik wacht, ben ik ongeduldig. Ik wil meedoen! Ik spring tegen de achterdeur, ik spring op de hondenbak, op mama’s schoot... Boden komt eindelijk binnen! Dan is het aan mij. Ik was vergeten dat het nog steeds regent, maar al wel minder dan vanmorgen.
Ik doe mijn oefeningen heel goed. Ik ben wel nogal een happer volgens Xana, ik pak het voertje aan en hap dan per ongeluk in haar vingers... Ze is me het wel aan het leren om wat zachter voer aan te pakken. Dat lukt soms, maar niet altijd. Ik ben gewoon veel te enthousiast en ik wil veel te veel eten!
Terug binnen ga ik in de keuken en Boden in de living.

Xana vertrekt. We blijven bij mama en Aaron. We slapen quasi de hele morgen.

Xana komt terug aan en ik geef haar veel knuffels. Ik ben zo blij dat ze terug is. Ze ruikt naar een andere puppy, maar dat vind ik niet zo erg. Boden begroet haar ook enthousiast, maar ik wring me er telkens weer tussen, maar dan geeft Xana me geen streeltjes... Vreemd! Ik probeer het nog eens. Niks. Ze blijft Boden streeltjes geven. Huh?! Ik stap achteruit. Dan mag ik wel weer komen knuffelen. Yes! Got it!

We mogen dan samen even buitenspelen. Dat gaat goed. Ik overdoe het niet en moet niet piepen wanneer ik te hard loop. Dan weer een slaappauzetje.

Boden gaat dan met het balletje buiten spelen.
Ik ga met de Whip it spelen. Da’s zo’n staartding aan een lange koord, de XXL versie van een kattenspeeltje. Ik moet het beheerst doen, zodat ik leer om mijn achterste poten beter te gebruiken. Dat lukt goed.

In de namiddag mogen we in de living liggen met z’n tweeën. Ik vind het lastig om dan rustig te blijven. Het is een grote living met veel speelmogelijkheden. Dus, jeeeuj!
Dan moet ik aan de lange leiband. We horen de katten in de gang. Zij mogen naar de living komen. Wij zijn aan de lange leiband. We zijn superbraaf. Ik ben nieuwsgierig, uiteraard, maar ik wil ook wel vriendjes zijn, dus blijf ik gewoon uit de buurt.

Boden en ik gaan nog eens apart buiten. Ik krijg het jong zot en loop van hier naar daar en weer naar hier. Ik word een beetje wild. Ik ben alleen, dus is er geen competitie om ter snelst, dus push ik mezelf ook niet te ver.

Binnen ga ik in de living liggen met de lange leiband. Ik ben echt dolgedraaid en van rusten komt in de eerste plaats niet veel in huis. Boden komt me ook steeds uitdagen. De baasjes wijzen hem erop, maar dan gaat hij ineens naast me liggen op een dekentje.

De baasjes eten in de living voor tv. Heel ongezond... ;) Wij blijven rustig op onze plekjes. Ze zijn trots op ons. Nu wel, maar eerder hadden we ze wel grijze haren bezorgd door niet stil te zitten en een beetje rustig te zijn...

Nog een laatste plasje en dan naar dromenland!



Beoordelingen

Er zijn geen beoordelingen gevonden.


Blog

Webshop gemaakt met EasyWebshop