Dagboek van Brooklyn - 29 mei 2020

Ik slaap een beetje langer dan de voorbije dagen. Ik begin te janken om 6u. Ik moet pipi doen en ik mis de anderen. Yes, ze komen naar beneden.

Mama haalt me uit de bench terwijl Xana Boden uit de bench haalt. Boden komt naar mij. Hij praat een beetje met me. Ik praat terug. Dan blaft hij weer naar de katten.

Ik ga buiten meteen plassen. Dat was dringend! Boden loopt los rond. Ik mag na mijn sanitaire stop ook even los. We spelen rustig. Ik word een beetje dol en begint te crossen. Boden haalt mee de krant. Ik dender er een beetje klungelig achter.

Terug naar binnen. Eerst gaat het goed met de katten en dan ineens is Boden weer boos. Ik snap niet waarom, maar ik denk dat ik moet meedoen...

Ik pak alles vast in huis. Een vod, een doosje, ik bijt in Xana’s stoel. Ik cross in de bench van Boden en er weer uit. Ik wil gek doen!

Boden gaat naar buiten met Xana. Daarna is het mijn beurt. Ik ga op straat. Ik vind het nog een beetje spannend, maar ze loodst me er goed doorheen. Ik snuffel waar we de ree gisteren zagen liggen. We gaan een stukje in het bos en komen er meteen weer uit. Terug naar huis. Ik ken de weg en ik trek ineens hard aan de leiband. Ja, kom, naar huis! Snel! Xana zegt dat ik niet zo mag trekken en dus doen we oefeningen, maar ik ben toch nerveus en wil naar huis. Ik trek, maar ik weet ook wel dat ik goed moet wandelen. Ik doe het, krijg een voertje en dan trek ik weer. Ik doe het goed, krijg een voertje en ik trek weer. Komaan, naar huis, daar is het veilig! Op de oprit doen we ook nog wat oefeningetjes. Leuk! Ik heb mijn buikje goed rondgegeten en ver zijn we eigenlijk helemaal niet gewandeld.

Ik ga terug naar binnen. Boden blaft weer. Ik ben moe. Boden moet aan de leiband blijven. Ik ook, maar als de katten weg zijn, mag de leiband weer af. Boden is in de living aan de lange lijn.

Xana vertrekt. Mama even later ook. We zijn alleen met Aaron. Ik lik aan de verwarming, ik pak vanalles dat niet mag. Ik ben onstuimig. Aaron gaat op de grond zitten tussen Boden en mij. Hij aait ons beide. Heerlijk!

Xana komt terug thuis! Hé, ze ruikt weer naar andere honden. Ze begroet Boden en dan mij. Ze werkt aan de computer. Ik val weer even in slaap.

Oh nee, er is iemand aan de achterdeur. Ik laat mijn zwaarste blaf horen! Oei, het is mama! Ik had haar niet herkend... Da’s wel een beetje gek!

We mogen buitenspelen. Ik stuiter van hier naar daar en leer nog een nieuw deel van de tuin kennen. Stuiter, stuiter, bots, bots. Ik speel met Boden. Ik loop tegen de tafel, tegen de stoel en onder de rododendron. Ik voel me vrij en zo gelukkig! Ik speel en ren en pak nog wat anders om te spelen en mee te rennen. Joepie! Ik ben hier wel heel graag!

Dan neemt Aaron me terug mee naar binnen. Het is warm buiten, heerlijk, maar binnen is het wel wat frisser en dan kan ik makkelijker slapen.

Oh, Lola aan het hekje. Ik ga een kijkje nemen, we snuffelen neus aan neus. Wanneer ze wegloopt, ga ik achter haar aan.

Ik wil graag vriendjes zijn met de katten. Boden was vriendjes met ze, waarom nu dan even niet?

Ik moet m’n bench in om te slapen. Even prikkelarm, zegt Xana. Er ligt een deken over m’n bench. Ik protesteer heel even, maar de slaap overvalt me.

Een uurtje later ben ik er weer klaar voor. Ik mag naar buiten aan de lange lijn. We moeten op onze bedjes rustig zijn, daar krijgen we lekkers voor, zeg! Makkelijk verdiend!

De poezen lopen buiten. Aan de lange lijn zijn we braaf. Ik wil wel verkennen wat ze doen, maar dat is normaal he. Ik ben nieuwsgierig!

We doen ons best en zijn braaf. Het is warm buiten. Tijdens het eten van de baasjes mogen we in de buitenren. Graven!!! Oei, dat vinden ze niet leuk! Ik moet in het vaste hok. Ik ijsbeer en draai rondjes en piep een beetje.

Boden blaft kort. Ik denk dat hij wil zeggen dat ik moet stoppen, dus doe ik dat.

Daarna mogen we terug naar binnen. Shaggy zit op de schoot van Xana en ik maak beter kennis met hem. Hij vindt het eigenlijk niet zo leuk, maar loopt niet weg. Xana aait hem rustig net zoals mij. Boden blaft wel. Mama is bij hem en kalmeert hem een beetje.

’s Avonds crossen we nog een rondje. Ik loop veel te hard en struikel over m’n eigen pootjes. Auw! Dat deed pijn! Mijn rechterachterpootje doet pijn. Mama en Xana wrijven over mijn pootje en bewegen het. Dat doet niet pijn, gelukkig. Ik kan weer verder, maar ik mag niet. Ik moet rusten. Rusten? Waarom? Ik wil spelen en nog meer spelen en nog meer springen en crossen.

We gaan vroeg onze bench in, want we zijn al lang wakker en eigenlijk uitgeput. Slapen is belangrijk!