Dagboek van Boden - 4 juni 2020

De komende 3 weken probeer ik zoveel mogelijk dagboekfragmenten van Boden en Brooklyn te schrijven om je een idee te geven wat het is voor een hond om in een nieuw gezin te worden opgenomen en wat het is voor de hond van het gezin om er plots een soortgenoot bij te hebben. In beide gevallen zijn er angsten en onzekerheden, maar zeker ook positieve dingen. Hoewel we natuurlijk nooit zeker weten wat een hond voelt of denkt, probeer ik uit de taal van de hond zoveel mogelijk te halen om een realistisch beeld te schetsen. Ik hoop dat je hier wat aan hebt en wens je heel veel leesplezier. 







DAGBOEK VAN BODEN

4 juni 2020

Onze baasjes zijn vroeg wakken vandaag. Meteen na ons eerste plasje in de tuin, mag ik mee gaan wandelen. Alleen! Heerlijk, zeg! Ik heb Xana even helemaal voor mij alleen. Ik gedraag me voorbeeldig aan de leiband. We lopen nog eens een andere route dat wat langer geleden is. Wat leuk! Onderweg komen we een jogster met een Mechelaar tegen. Hij blaft meteen naar mij, dus ja, ik blaf terug. De hond krijgt een snok van de riem. Hij moet zitten. Het duurt in mijn ogen een eeuwigheid vooraleer de jogster uiteindelijk passeert met de hond waardoor mijn frustratie bleef groeien. Ik blaf nog eens. Xana had me opzij laten gaan, verder van het pad af, maar het mocht niet zijn. Hij moet maar niet eerst naar mij blaffen... (Xana: ‘zo werkt het niet, Boden, maar goed...’) 
Ik herstel snel en er passeren nog twee joggers zonder dat ik er een probleem van maak. Dat was vroeger anders geweest. Dan was ik nog altijd aan ’t vitten geweest op die hond en was mijn emmer ook nog steeds aan het overlopen, waardoor die extra joggers er veel te veel aan waren geweest.
We lopen op het pad richting thuis, ongeveer, wanneer de hond met jogster nog eens passeren. Deze keer komen ze niet recht op ons af, maar kruisen ze ons. Dat vind ik over ’t algemeen veel aangenamer. Ik zie ‘m, krijg een voertje. Ik zie ‘m, kijk naar Xana, krijg een voertje. Wat is ze blij, zeg! (Xana: ‘Ja hoor, flinke man!!)
We zijn bijna thuis wanneer nog een jogger opdaagt op ons pad. Wat ziet deze er gek uit met die rare kleren (de man is kaal en draagt een erg oversized short en mouwloos t-shirt). Ik piep, ik vind ‘m spannend. Xana snapt ’t en gaat in de kant met me staan. Ze probeert mijn aandacht af te leiden, maar het lukt haar niet zo goed. Ik vind dat ik naar hem moet blaffen. Ik blaf dus één keer en kijk dan naar Xana. Ik vraag me opeens af of het wel de moeite was om naar hem te blaffen. Xana beaamt van niet. Oké, dan, excuse me...
We doen zigzag, cirkel, achtje vooraleer we de straat opgaan. Ik ben terug helemaal zen.
Thuis krijg ik een voerpuzzel en zie ik dat Xana met Brooklyn vertrekt.

Ze zijn snel terug thuis, die twee. Waar zouden ze geweest zijn? Ik zie dat Brooklyn moe is en een beetje gestresst. Ze valt wel snel in slaap. De katten zijn er ook nog bij in de keuken. Ik ben alleen in de living. Dat vind ik wel eens best zo. Heel gezellig alleen slapen. Heerlijk!

We mogen even buitenspelen! Heeey, het heeft geregend! Bah, da’s niet leuk! Dan maken de auto’s ook zo’n hels kabaal. We gaan naar onze ‘behoefteplek’ in de tuin en dan roept Xana ons om weg van de straat te komen, zodat de kleine ook geen schrik krijgt van die opzwiepende waterauto’s.
We spelen samen. We rennen en worstelen. En dan gaat Brooklyn ineens heel hard rennen. Ze mist een bocht en schuift onderuit met haar achterpoten. Ze staat terug recht en nog voor mama en Xana kunnen ingrijpen, loopt ze weer weg. Ik ga er dus vanuit dat er niks aan de hand is en doe weer mee. Oei, ze piept als ze loopt. Dat is mis. Mama neemt haar mee naar binnen. Uiteindelijk blijkt er niet zo veel aan de hand, maar haar achterhand is nog wat zwak. Ze doet er oefeningen voor, maar dat gaat natuurlijk traag vooruit. Ze willen met haar gaan zwemmen. Zij liever dan ik. Mij krijg je niet in een zwembad!
Xana speelt met mij nog wat met mijn favoriete balletje. Geweldig: wandelen én een spelletje alleen met Xana? Good times!

Terug binnen moeten mijn pootjes worden afgedroogd. Niet gemakkelijk met zo’n puppy erbij. Ze kruipt op en over me en ook nog eens onder. Ze pakt de handdoek vast. Eerst is het best grappig, maar dan is ze er ineens over, dan begint ze te happen. Dat willen de baasjes niet. Ik mag naar de living en het hekje gaat dicht. Brooklyn moet in de keuken blijven. Daar mollesteert ze een kartonnen doos en een plastieken fles. Ik val in slaap terwijl ik denk aan de tijd dat ik dat zo leuk vond om te doen...

Ik ga met Xana buiten om te trainen. Ik vind het leuk, maar ik hoor Brooklyn op de achtergrond tegen de deur springen. Ik concentreer me op onze spelletjes, dat is leuker. Ik doe het goed. We doen disengagement spelletjes en bedje.
Ik ga terug naar binnen en dan is het aan Brooklyn. Ik kijk een tijdje naar buiten, maar ga dan gewoon rusten.
Xana moet weg en dan begint Brooklyns puppygeweld. Ze loopt over alles heen en haalt onze speelgoedbak leeg. Mama kroelt mijn kontje zoals ik graag heb terwijl die heisa hier bezig is en ik blijf er rustig onder.
Xana komt terug thuis, we begroeten haar allebei met een slaapkop. Even plassen en dan terug slapen...



Beoordelingen

Er zijn geen beoordelingen gevonden.


Blog

Webshop gemaakt met EasyWebshop