Als twee honden vechten...
Vechtende honden zijn griezelig om te zien, nog griezeliger om te horen en verschrikkelijk om uit elkaar te krijgen!
De theorie om een hondengevecht te stoppen:
- Als twee honden vechten, pak je de aanstoker bij de achterpoten omhoog, zo laat deze bijna altijd los.
- Je kan ook een vinger in de anus steken, maar zelfs theoretisch lijkt me dat al iets onmogelijks om te doen.
- Ga nooit met je handen aan de bekken van de honden, ze kunnen jou ook schade toebrengen. Iets tussen de bek van degene die de andere vast heeft steken, ‘breekt’ de bek open.
- Als je een luid gevecht hebt, heb je meestal minder schade dan bij een relatief stil gevecht.
- Honden met een goede bijtinhibitie (weten hoe hard je mag bijten voor je iemand echt kwetst), brengen minder schade toe.
- Haal een emmer water en gooi ‘m over de honden.
- Open een paraplu boven de vechtende honden.
Hoewel theoretisch, zijn deze ingrepen inderdaad bijna altijd effectief. Bijna altijd...
De praktijk:
Helaas hebben mijn twee eigen honden afgelopen zondag een gevecht gehad. In een situatie die hen heel gewoon is, waar ze wekelijks meerdere keren mee te maken hebben. Ik schets de situatie.
Ik ging de groepslessen van zondag afgelasten wegens te veel sneeuw en dus best gevaarlijk om les te volgen. Ik dacht het een beetje ludiek te doen met een filmpje waarbij ik dan ook een oefening toon zodat de studentjes thuis toch met iets nieuws aan de slag kunnen.
Ik zet mijn camera op statief, beide honden erbij, beloningstasjes rond mijn buik. Ik heb gedaan met de oefening, Boden staat naast me, ik buk naar de camera, omdat ik dan wat beter terug in beeld ben. Brooklyn komt naar me toe, net zoals anders, ze is altijd een beetje bruusk. Boden staat op een kleine meter van ons. Niemand raakt hem aan. Hij kijkt weg van ons, kijkt terug en valt Brooklyn aan. Uit het niets. Geen aanleiding. Dat weet ik zeker omdat dat eerste moment nog op de film staat. Ik zet de camera uit en sta tussen de twee honden in, daardoor dacht ik het snauwen te stoppen en dus te de-escaleren. Nope. Boden vliegt achter mij door naar Brooklyn. Hij heeft haar bij het nekvel. Ik pak zijn achterpoten, maar hij valt op slag om, had totaal geen grip meer, wat dus niet normaal is (honden hebben 60/70% van hun gewicht op de voorpoten). Ik laat zijn achterpoten weer los. Hij ligt op dat moment op de grond en heeft nog steeds Brooklyn in z’n mond. Hij komt terug recht en blijft aanhouden. Brooklyn bijt, logisch, terug. Ik kom tussen aan hun borst, omdat poten opheffen het ogenschijnlijk alleen maar erger had gemaakt. Blijkbaar heeft dan iemand mijn hand geraakt, maar dat voel ik op dat moment helemaal niet.
Ik heb hen los. Dat is het belangrijkste. Boden staat te kwijlen en, pats, dan houdt dat ook op en loopt hij heel normaal weg. Brooklyn lijkt hem meteen te vergeven, want zij gaat naast hem staan met haar kop tegen zijn nek. VREEMD!
Ik ben op dat ogenblik compleet over m’n toeren en kan zelfs niet meer wandelen. Mijn benen voelen als pudding. Ik krijg bijna geen lucht. Er lijkt iemand op mijn borstkas te staan.
Ik ben nog nooit zo bang geweest. Ik heb gehandeld zoals ik heb geleerd. Ik ben relatief cool gebleven in the moment, maar daarna was ik alle aarding even kwijt.
Het was een luid gevecht. Niemand heeft bijtschade, gelukkig. Ik weet meteen dat dit ‘mijn’ Boden niet was en dat ik moet zoeken naar wat dit heeft veroorzaakt. Ik kijk of mijn dierenarts toevallig van wacht is, dat is ze niet, was ook een beetje een long shot, natuurlijk.
Op zondagnamiddag spelen Boden en Brooklyn samen zoals normaal. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht tussen die twee...
Ik bel maandagochtend meteen naar mijn dierenarts. Ik mag met Boden gaan om 13u voor uitgebreid onderzoek. Het onderzoek wijst uit: gevoelig aan de rug, net bij het einde van de ribbenkast. RX laat uiteindelijk zien dat L1 waarschijnlijk ooit gebroken is geweest. Een aangeboren afwijking sluit de dierenarts uit, het lijkt trauma te zijn. Nu zit er ontsteking rond dat oude letsel. Dit kan hem een intense pijnscheut, zenuwpijn, hebben opgeleverd waarbij hij heeft gereageerd op het eerste het beste wat het dichtst bij hem stond. Doordat ik zijn achterpoten heb opgeheven, heb ik hem, ongewild en onbewust, waarschijnlijk extra pijn gedaan. Daarom ook dat hij niet losliet en pardoes omverviel. Daarom ook dat Brooklyn hem meteen had vergeven. Ze wist ook dat dit niet normaal was voor hem, haar beschermer in normale omstandigheden.
Dinsdag komt de osteopaat om alles al eens terug 'los' te maken. Mijn afspraakaanvraag bij de neuroloog is ook verstuurd.
Dus ja, de praktijk...
- Ja, poten opheffen kan helpen, maar je weet dus nooit wat onderliggend aan de hand is en je kan het dus ook ongewenst erger maken.
- Ja, een luid gevecht levert minimale schade op.
- Ja, je krijgt zelf schade als je je handen in de buurt van de koppen houdt om ze uit elkaar te krijgen. Ik kon niet anders. Ik had niets om tussen de mond te steken, ik had enkel mijn handen om op hun borst ze uit elkaar te drijven. Mijn hand is trouwens minimaal gekwetst.
- Ja, mijn beide honden hebben een goede bijtinhibitie waardoor er geen schade was van de beten die ze elkaar hebben toegebracht. Ze hadden beide wel een heel natte nek.
- Nee, een emmer water pakken, daar had ik geen tijd voor.
- Nee, ik ging mijn vinger niet in z’n anus kunnen steken, die had ik in de rollende honden gewoon nooit gevonden.
- Nee, ik had geen paraplu bij de hand. Heb ik zelfs niet aan gedacht.
Sommige adviezen zijn dus makkelijker op te volgen dan andere. Je gaat op zo’n ogenblik ook echt wel puur op adrenaline. Mijn lijf doet vandaag nog helemaal pijn van de stress waar het onder heeft gestaan.
Deze ervaring leert me veel, maar maakt me ook nog altijd bang. Ik weet nu wat er met Boden aan de hand is. Als ik eerlijk ben, vond ik hem al een tijdje ‘minder’, maar kon ik er geen vinger opleggen. Sinds een drietal maanden had hij regelmatig, dat als hij hard had gelopen, hij één of meerdere poten ophief om dan na 5 minuten weer gewoon door te doen. Dat zal dus ook met de rug te maken hebben. We zullen hem goed in de gaten moeten houden dat hij zich niet overbelast. En dat maakt me bang, hoe ga ik dat goed kunnen inschatten? Zal ik dat op tijd weten? Wat als het nog eens gebeurt? Vergeeft Brooklyn hem dan weer zo snel?
Voor haar vind ik het ook ontzettend jammer, ze had zo’n vorderingen gemaakt. Ze was supergoed bezig en nu krijgt ze dit te verwerken. Hoewel ik denk dat er nu al niet veel meer is van blijven hangen, gelukkig, speelt dat bij mij wel in m’n achterhoofd. Ze IS al zo bang buitenshuis, moet ze bij ons thuis ook nog terug bang worden? Wat voor leven is dat dan?
Hoe evolueert dit verder met Bodens rug? Wordt dat alleen slechter? Zal hij uiteindelijk een keer niet meer recht kunnen staan? Allemaal vragen waar we momenteel nog geen antwoord op hebben of waar men ons geen sluitend antwoord op kan geven.
Beoordelingen
Er zijn geen beoordelingen gevonden.