Dzilla (3 oktober 2004 – 13 april 2005)
We hebben iets minder dan een half jaar geen hond gehad. Ik snapte niet wat je in godsnaam aan een wandeling in het bos kon hebben zonder hond. Ik was natuurlijk ook op de puberleeftijd van 14 gekomen, dus ik trok me dat soort dingen misschien extra hard aan. In elk geval vond ik het niet nuttig om te wandelen zonder dat je daar iemand anders (lees: viervoeter) ook plezier mee deed. In de lokale dierenwinkel hadden we een Newfoundlanderpupje gezien (toen mocht dat nog!).
Bij thuiskomst gingen we wat meer opzoeken over het ras en eventuele fokkers. We kwamen op een fokker in Neerpelt uit. Zij zouden in oktober een nestje verwachten. We hadden kennisgemaakt met de fokkers en toekomstige ouders van het nestje. Dat zag er allemaal keurig uit. Nu was het wachten geblazen!
3 oktober 2004 werden ze geboren. Ik weet niet meer exact met hoeveel ze waren en hoe de verdeling reutjes/teefjes was. In elk geval waren wij meteen weg van het kleinste hummeltje met het meeste pit. De fokkers vertelden ons, toen ze vaster voer begonnen te krijgen, dat zij degene was die telkens eerst alles op had en dan bij de andere nog ging schransen. Ze hadden haar Dogzilla gedoopt. Wij moesten een naam met een D bedenken, dus werd het Dzilla. Dat vonden we gezien de toepasselijkheid wel erg grappig en leuk.
Dzilla kwam naar ons eind november. Ze was een superpupje. Erg gehoorzaam, deed telkens meteen wat je vroeg. Superslim. Ze groeide als kool. Alles leek erg goed te gaan, tot ze plots niet veel meer wilde eten en terug vaker in huis plaste. We gingen naar de dierenarts, kregen pilletjes mee, maar het beterde niet. Meer testen wezen uit dat er waarschijnlijk iets mis was met haar lever.
Voor meer onderzoeken moesten we met haar naar de campus van de universiteit in Merelbeke. Daar hadden ze een echografie en foto’s gemaakt waarop bleek dat onze Dzilla een levershunt had. Dat wilt eigenlijk, kort door de bocht, zeggen dat er één ader door de lever loopt in plaats van meerdere vertakkingen, waardoor het bloed niet op de juiste manier wordt gezuiverd. Ze vergiftigde zichzelf dus langzaamaan.
De universiteit in Merelbeke vond de operatie te riskant omdat ze niet over de juiste tools en kennis beschikten om succes te kunnen boeken. Ze vroegen ons om naar de universiteitskliniek in Utrecht te gaan. Dat deden we, met de hoop dat ze haar daar wel succesvol konden opereren. Ze stonden ervan versteld hoe groot ze toch al was, omdat de groei normaal altijd verstoord is bij honden met levershunt. We lieten haar achter en moesten dan afwachten.
Toen Dzilla nog onder narcose was, heeft de chirurg ons gebeld met de mededeling dat de lever te klein was om een grote hond een waardig en pijnloos leven te laten leiden. Ze gaven haar nog enkele weken als ze zou wakker worden uit narcose, maar we konden ook beslissen haar te laten euthanaseren. Dat hebben we gedaan. We vonden het niet dierwaardig om haar uit narcose te halen, postoperatief alles te laten verwerken om dan nog altijd een pijnlijk leven te leiden, dat ook geen lang leven zou zijn. Het was ontzettend moeilijk voor mijn mama om dat aan de telefoon te moeten beslissen, maar het was beter zo. Het enige waar we lang mee hebben geworsteld, is dat we op dat moment niet bij haar waren.
Onze knappe, slimme, immer vrolijke puppy was er plots niet meer en ze zou gewoon nooit meer terug naar huis keren. Dat was een heel erg harde werkelijkheid. Net als dat ze waarschijnlijk al sinds haar geboorte altijd pijn heeft gehad, maar toch zo hard wilde vechten om er te geraken....
De dierenkliniek in Utrecht heeft ons achteraf nog een mooi kaartje bezorgd samen met de knuffel van Dzilla die we bij haar hadden gelaten. Heel erg veel dank aan alle dokters, studenten en medewerkers van beide campussen in Merelbeke en Utrecht. Ze hebben haar niet kunnen redden, maar ze hebben wel alles geprobeerd en tegelijkertijd hielden ze ook met ons rekening.
